ابوبصیر از امام صادق علیه السلام پرسیدند : مومن وقتی روح از بدنش گرفته می شود حالش بد است حضرت فرمودند قسم بخدا چنین نیست . دوباره می پرسد چطور ممکن اسن مومن از مرگ خوشش می اید حضرت یم فرمایند در هنگام مرگ مومن پیامبر صلوات الله علیه و حضرت فاطمه سلام الله علیها و حضرت علی علیه السلام و همه ائمه و چهار ملک مقرب الهی حاضر می باشند و حضرت علی به پیامبر عرض می کند که این مومن ما را دوست داشت وما را رهبر و مقتدای خود قرار داده بود پس یا رسول الله اورا دوست بدارو پیامبر به جبرئیل این را می فرمایند و جبرئیل به ملک دیگر تا به عزرایئل می گویند و عزرائیل می گوید سوگند به خدا که شما را افرید و شمار ا گرامی داشت و پیامبر صلوات الله علیه را به پیامبر ی برگزید.من از پدر مهربان و برادر دوقلو به او مهربان ترم.

عزرائیل رو به مومن می کند تا روحش را قبض کند می گوید ای بنده خدا ایا برات ازادی خود را گرفتید مومن می گوید بله عزرائیل می پرسد برای چه این برات را گرفتید ؟ مومن می گوید بخاطر محبتی که به محمد صلوات الله علیه و ال او داشتم بخاطر اینکه ولایت امام علی علیه السلام و فرزندانش را پذیرفتم 

از انچه می ترسیدید خدا تو را ایمن کرد و به انچه امید داشت رسانید دو چشم خود را باز کن و به ان صحنه ای که مقابلت است نگاه کن مومن چشم ملکوتیش راباز می کند می بیند دری از بهشت برای او گشوده شده است....بعد به او گفته می شود بهشت و همنشینانت را دیدید می خواهید نزد انان بروید یا به دنیا برگردید مومن می گوید نیازی به برگشت به دنیا ندارم

منادی خدا از داخل عرش صدا می زند یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی ...

به این ثوابی که به تو دادن راضی هستید نگران نباش گرفتاری و رنجی در بهشت نیست داخل شو. بعد حضرت می فرمایند در این هنگام هیچ چیز برای مومن مهم تر نیست روحش از جانش جدا شود و به انکه به او این ندا را داده است بپیوندد.

جمعی از شیعیان نزد امام صادق علیه السلام نشسته بودند و فرمودند مردم در اخر زمان چیزی می بینند که دلشان شاد می شود. شخصی چندین بار تکرار می کند چه چیزی را می بینند حضرت گریه کردو فرمودند ان دو نفر را می بینند ان شخص می پرسد ان دو نفر کیست ؟ فرمودند پیامبر صلوات الله و حضرت علی علیه السلام که به وی بشارت می دهند بعد پرسیدند در کدام ایه قران خداوند بشارت داده مومنین در همین دنیا چشم انان روشن می شود حضرت فرمود ند: در سوره یونس ایه 23 و 24 الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يتَّقُونَ(يونس/63)
همانها که ايمان آوردند، و (از مخالفت فرمان خدا) پرهيز مي‌کردند.
لَهُمُ الْبُشْرَى فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَفِي الْآخِرَةِ لَا تَبْدِيلَ لِكَلِمَاتِ اللَّهِ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ(يونس/64)
در زندگي دنيا و در آخرت، شاد (و مسرور)ند؛ وعده‌هاي الهي تخلف ناپذير است! اين است آن رستگاري بزرگ!